فیلم A Million Miles Away

آدم‌های کمی هستند که پشتکار و صبرِ در تلاش کردن، در مسیر هدفشون دارند. اگر کسانی که به اهدافشون میرسن رو نگاه کنیم، احتمالاً این دو ویژگی رو در اون‌ها خواهیم دید.

فرض کنید شما دوست دارید در شرکت گوگل به عنوان برنامه نویس کار کنید. باید ببینید که برای این کار چه مسیری رو باید طی کنید. چه چیزهایی رو باید یاد بگیرید و خب چیز خیلی محالی نیست. اگر این کارها رو انجام بدین احتمالا بعد از چند سال یادگرفتن و تجربه کسب کردن به هدفتون خواهید رسید. همونطور که خیلی‌ها هر سال میرسن.

اما گاهی داستان پیچیده‌تر میشه و شما میدونی که باید سال‌ها تلاش کنی و تلاش کنی، اما در انتها به احتمال خیلی خیلی کمی به موفقیت برسی. برای من فکر کردن بهش دیوانه کنندست. چطور میتونه آدم با علم به اینکه هر سال از میان هزاران نفری که درخواست میدن تنها چندنفرشون به فضا فرستاده میشن، 30 سال به تلاشش ادامه بده و صبور باشه.

به شخصه داستان هدف‌هام و تلاشی که برای رسیدن به اون‌ها انجام میدم، مثل یک شوخیه در مقابل کاری که خوزه هرناندس در رسیدن به رویای بچگیش کرد.

*** جیغ سکوت ***

پیش‌نوشت:

-         بنده نه دستی در فیلم و فیلم سازی دارم و نه حرفه‌ای در عمل فیلم دیدن هستم، خواهشی که ازتون دارم این هست که این نکته را تا انتهای خواندن این پست در نظر داشته باشید.

هفته‌ی قبل با همسرم فیلمی عاشقانه را به خاطر رتبه و امتیاز بالایی که داشت دیدیم. فیلم از نوع هندی و البته طولانی بود. اما نه، زود قضاوت نکنید، از اینا که طرف با انگشت اشارش ده نفر رو به خاک سیاه میشونه نبود. واقعیتش شاید باورش براتون سخت باشه ولی مدارکش موجوده!